Μια αόρατη φυλακή που κατάφερε να σε κλείσει κάτω από ένα μουντό μαύρο ουρανό...Κι εσύ εκεί να ελπίζεις ... Κι ας είναι μετρημένα τα βήματα σου....Κι ας μοιάζει μακρινό ότι ονειρεύτηκες ...
Κι αν οι λέξεις σου μένουν μισές...Και αν τα βράδια σου φεγγάρι δεν τα φωτίζει....Το αντέχεις ακόμα..
Την ψυχή σου κανείς δεν μπορεί να φυλακίσει....Εκείνη έχει φτερά....πετάει ψηλά και χάνεται....Μπορεί και ονειρεύεται ότι εσύ άφησες να σβήσει....
Εκείνη μπορεί και ελπίζει..ακόμα..Πως με τα δικά της φτερά θα πετάξεις κι εσύ κάποια μέρα....
Και τότε....
Τότε καμία φυλακή δεν θα μπορέσει να σε κρατήσει... Και θα χρωματίσεις τις λέξεις....Με Τα όνειρα Της Ψυχής Σου..!!
…μια χειμωνιάτικη γαλήνια νυχτιά
ΑπάντησηΔιαγραφήαφουγκραζόταν τα όνειρα της στο στήθος δεμένα
σαν πουλιά που ποθούν να πετάξουν
σε πτήση ασύμβατη με το χθες και το μετά...