«Δώσε μου πίσω τα φτερά μου
να με κρατήσεις άλλο εδώ, μην προσπαθείς με τρόπο δόλιο, να το κανείς
δεν ανήκω στον κόσμο σου
δεν καταλαβαίνω την γλώσσα σου
λυπήσου με και άσε με να φύγω ..

να κοιτά εκεί ψηλά »..
και δείχνοντας τα αστέρια λέει ..
«με φωνάζουν !!!
Έλα, μου λένε ..εδώ ανήκεις ..εδώ είναι ο τόπος σου και η παρηγοριά σου
φύγε μακριά από εκεί όσο πιο γρήγορα μπορείς
το μίσος και η κακία των ανθρώπων σε σκοτώνει


Δες μέσα στα μάτια μου ..το φως μου τρεμοπαίζει
το σκοτάδι της ψυχής σου σαν παγωμένος αγέρας θα το σβήσει
τα κρύα χέρια σου κάθε φορά που με αγγίζεις κάνουν το δέρμα μου να τρέμει
τα φίλια σου μαχαίρια κοφτερά ..βλέπεις ;
τα χείλη μου μοιάζουν με πέταλα που τσάκισε χαλάζι ..


δεν έχω άλλα δάκρυα ..τα ξόδεψα όλα για να πλύνω τις πληγές σου
όμως αντί για δάκρυα αίμα στάζει ..κοίτα..
αίμα από την πληγωμένη μου καρδιά που γέμισε τα σωθικά μου ως επάνω !!!
Πως το βαστάει ,άσπλαχνε, η ψυχή σου να με βλέπεις να πεθαίνω ?»
είπε και σωριάσθηκε κατάχαμα σαν άνθος μαραμένο .


Καμία απόκριση ..
Μετά ένα γέλιο δυνατό έσπασε την σιωπή του
Πως μπορούσε να ευχαριστιέται τόσο πόνο !


Μα σαν κλέψεις νεράιδας φτερά κακό του κεφαλιού σου
Κατάρα πέφτει πάνω σου και το άδικο πληρώνεις


Και έτσι όπως ήταν δίκαιο ξεπλήρωσε το κρίμα.
Το αίμα από τα μάτια της την γη ποτίζει κάτω,
που μαξιλάρι πρόθυμα είχε γενεί για εκείνη
και σαν από τρόπο μαγικό άνοιξε κάτω από τα ποδιά του και αυτός έπεσε μέσα
Βαθιά πολύ βαθιά ..τόσο που πνίγηκε η φωνή του και εχαθη


Σηκώθηκε η νεράιδα μας και με βήμα βαρύ στο σπίτι μπαίνει
Βρίσκει , φοράει τα φτερά και αμέσως ζωντανεύει
Το αίμα από τα μάτια της στερεύει αφού πρώτα κόκκινα τα χείλη της έχει βάψει
Ένα φως την πλημμυρίζει και ένας άνεμος θερμός ζεσταίνει το κορμί της
Σηκώνεται ψηλά μα πριν φύγει, το μέτωπο γυρίζει και κοιτάζει


Κάτι κυλάει στο μάγουλο μα πια δεν είναι αίμα
Είναι ένα δάκρυ λύτρωσης που το καημό ξεπλένει
Στρέφει το βλέμμα μακριά ..πολύ μακριά ..στα αστέρια
Και σαν αχτίδα φωτεινή στην νύχτα ταξιδεύει
Πετάει ψηλά και πάει εκεί όπου την αγαπάνε !!!